Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Κάνοντας πρώτη φορά αφήγηση παραμυθιών σε παιδιά...

Η θεατρική ομάδα που συμμετέχω έκανε αφήγηση παραμυθιών σε παιδιά, Θεέ μου, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι!!! 





        Σάββατο βράδυ δυσκολεύομαι να κοιμηθώ από το άγχος μου γιατί τα παιδιά είναι ειλικρινή αν δεν τους αρέσει θα το πουν, αν βαρεθούνε θα το πουν, αν τους έρθει μια ερώτηση εκείνη τη στιγμή θα τη πουν. Με τα πολλά ξημερώνει Κυριακή με χέρια και πόδια να τρέμουν ξεκινάμε, έρχεται η σειρά μου κάθομαι κοντά τους και ξεκινάω τη Πουπού και τη Καρλότα, η φωνή μου δεν βγαίνει και αυτά με κοιτάζουν με αυτές τις τεράστιες ματάρες τους, παίρνω τελικά μπροστά και αρχίζω όμως αρχίζουν και αυτά τις ερωτήσεις. Καπού εκεί αφηγούμενη το παραμύθι αρχίζω να μονολογώ από μέσα μου:  Παναγία μου γιατί σε μένα, μην ανοίγεις καλέ τη κατσαρόλα, καλέ τώρα σου ήρθε να πετάξεις το χαρτάκι σου... Κάποια στιγμή αρχίζουν να συγκεντρώνονται στο παραμύθι, ομολογουμένως οι γονείς γελούσαν πολύ περισσότερο από τα παιδιά (δεν νομίζω ότι αυτό είναι ιδιαίτερα καλό βέβαια), με τα πολλά τελειώνει το παραμύθι και συνεχίζουν για το επόμενο, τότε έρχεται ένα και μου λέει θέλω να δω αν είναι μέσα στη κατσαρόλα η κότα και εκεί λιώνω και θέλω να αρχίσω να τα γαργαλάω όλα μαζί... Τελειώνουμε και το τελευταίο παραμύθι και τα πιτσιρίκια φεύγοντας αρχίζουν να μου φωνάζουν: γεια σου παραμυθόψαροοοοοοοοο...

          Εσείς που είστε μανάδες πως τα βγάζετε πέρα με τόσες απορίες, εγώ δεν ήξερα τι να τους απαντήσω, κάθε φορά με αφόπλιζαν...

                                                                           Εύστα

Υ.Γ. Κάποια στιγμή που έπεφτε χρυσόσκονη τα άκουγες να κάνουν οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο, πόσο ζηλεύω θέλω να γίνω και εγώ ξανά παιδί και να εντυπωσιάζομαι από τη χρυσόσκονη και τα χρώματα και να νομίζω ότι είναι μαγικά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου